آشنایی با پیامک گروهی با پیام رسون

موسسه واشنگتن در گزارشی تحلیلی به پیشرفت‌های گسترده فنی در برنامه موشکی ایران پرداخت. این اندیشکده آمریکایی یکی از نشانه‌های این تحول را رونمایی اخیر از نسل چهارم موشک بالستیک سوخت مایع خرمشهر موسوم به «خیبر» می‌داند. از همین رو با به بلوغ رسیدن طرح خرمشهر، ایران به زودی می‌تواند پایگاه‌های هوایی و دریایی استراتژیک ایالات متحده در اقیانوس هند را تهدید کند.
 
در 25 مه‌2023، ژنرال محمدرضا قرایی آشتیانی، وزیر دفاع ایران، در بحبوحه تشدید تنش‌‌‌ها با اسرائیل و غرب در خصوص برنامه هسته‌‌‌ای تهران و صحبت مجدد در مورد حملات پیشگیرانه علیه سایت‌های هسته‌ای کلیدی ایران، از نسل چهارم موشک بالستیک سوخت مایع خرمشهر موسوم به «خیبر» رونمایی کرد. به گزارش موسسه واشنگتن برای خاور نزدیک آشتیانی در مجموعه سازمان صنایع هوافضای حکیمیه در شرق تهران با پس‌‌‌زمینه موشک جدید و مدل بزرگ و مشابه‌سازی شده «قبه الصخره» بیت المقدس سخنرانی کرد. نام خیبر برگرفته از نام یک دژ در صدر اسلام است که در مدینه واقع بود و قبایل یهودی در آن زندگی می‌کردند.

در سال 628 پس از میلاد، یهودیان آنجا از لشکریان مسلمان به رهبری امام اول شیعیان «علی بن ابی طالب» شکست خوردند. بنابراین پیام خیبر به اسرائیل پیامی غیرقابل انکار بود.«خرمشهر» پیشرفته‌ترین موشک بالستیک ایران با سوخت مایع است و احتمالا اولین موشک با استفاده از سوخت مایع قابل ذخیره‌سازی است که اولین نسخه آن در رژه نظامی 22 سپتامبر 2017 معرفی شد. گمان می‌رود این موشک از نظر فنی مشترکات زیادی با موشک «هواسونگ-10» کره‌شمالی داشته باشد که این موشک هم بر اساس موشک بالستیک زیردریایی و البته بازنشسته روسی R-27 ساخته شده است.

به ادعای این اندیشکده آمریکایی گمان می‌رود ایران در سال 2005 چند موشک «هواسونگ-10» از کره‌شمالی برای اهداف مهندسی معکوس دریافت کرده است. «خرمشهر» همچنین اولین عبور ایران از اسکاد روسیه و سامانه‌‌‌های پیشرانه نسل اسکاد است.

پیشینه و ویژگی‌های فنی خرمشهر
موسسه واشنگتن در تحلیل 25 ژوئیه در این رابطه نوشت، گزارش‌‌‌های بین سال‌های 2016 تا 2018 حاکی از آن بود که ایران در حال پرتاب آزمایشی خرمشهر بود و این موشک به دلیل طراحی جدید و سامانه رانشی و پتانسیل قابل‌توجه «بُرد - بار»، نگرانی‌های بین‌المللی را برانگیخت.

پیشرانه «اروند» که به نام رودخانه مرزی جنوبی ایران- عراق نام‌گذاری شده است، متشکل از یک موتور اصلی و دو موتور کنترل بردار رانش کوچک‌تر (TVC) است و گفته می‌شود که دارای پیشرانه «هایپرگولیک» است، به این معنی که از سوخت قابل ذخیره‌سازی و اکسید‌کننده‌هایی استفاده می‌کند که بدون نیاز به سیستم جرقه‌زنی پیچیده و مستعد خرابی، خود به خود در تماس با یکدیگر مشتعل می‌شوند.

در حالی که ایران جزئیات بیشتری درباره ترکیب سوخت/ اکسیدکننده منتشر نکرده است، اما رایج‌‌‌ترین اکسیدکننده «تتروکسید دینیتروژن »(N2O4) و رایج‌‌‌ترین انواع سوخت عبارت از« دی‌‌‌متیل هیدرازین» نامتقارن (UDMH)، «مونو متیل هیدرازین» (MMH)، «هیدرازین» یا مخلوطی از هیدرازین «دی‌‌‌متیل هیدرازین» نامتقارن است. «هواسونگ 10» کره‌شمالی از ترکیب هایپرگولیک UDMH به عنوان سوخت و از N2O4 یا اسید نیتریک دود قرمز (RFNA) به عنوان اکسید‌کننده تا حداکثر برد تخمینی 4000 کیلومتر برای کلاهک‌های معمولی و هسته‌ای استفاده می‌کند. اروند را می‌توان در آینده در یک موشک بالستیک قاره‌‌‌پیما (ICBM) با استفاده از طراحی دو مرحله‌‌‌ای با دو موتور نیروبخش مرحله اول ترکیب کرد. نویسنده موسسه واشنگتن پس از ارائه شرح مفصل و فنی از این دو نوع موشک و قابلیت‌های رزمی آنها و ویژگی‌های پروازی و پیشرانه‌شان می‌افزاید، خرمشهر با حمل انواع کلاهک به نمایش گذاشته شده است. نسخه اصلی 2017 دماغه مخروطی بزرگی داشت و «خرمشهر-2» در فوریه 2019 با ویژگی‌های به روزتر به نمایش گذاشته شد. نسخه بعدی هفت ماه بعد نمایش داده شد که یک دماغه مخروطی با قطر کاهش‌یافته شبیه به شهاب-3 داشت. منابع نظامی ایران ادعا می‌کنند که این موشک می‌تواند یک کلاهک خوشه‌‌‌ای و هشتاد نوع مهمات خوشه‌ای از حداقل دو نوع ضد نفر و ضدباند را برای پوشش مناطق هدف وسیع مانند انبارهای نظامی، فرودگاه‌‌‌ها و شهرها حمل کند.

به سوی اروپا و فراتر از آن
خرمشهر تنها موشک بالستیک ایرانی با برد بیش از 2000 کیلومتر نیست و آخرین نیز نخواهد بود، اما به نظر می‌رسد با توجه به قابلیت حمل «بار به برد»، یکی از همه‌کاره‌ترین و موثرترین موشک‌هاست. با بلوغ طرح خرمشهر، ایران همچنین پتانسیل موشک بالستیک میان‌‌‌برد (IRBM) را نشان می‌دهد که به زودی می‌تواند پایگاه‌‌‌های هوایی و دریایی استراتژیک ایالات متحده در دیگو گارسیا در اقیانوس هند را که در حدود 3800 کیلومتری نزدیک‌ترین خط ساحلی ایران قرار دارد، تهدید کند.

مهم‌تر از آن، فناوری توسعه‌یافته برای خرمشهر ممکن است نشان‌دهنده پیشرفت قابل‌توجهی به سوی توسعه یک موشک قاره‌پیما (ICBM) باشد. صنعت موشکی ایران باید به راحتی قادر باشد برد خرمشهر را تا این فاصله‌ها گسترش دهد، اگر قبلا این کار را نکرده باشد. علاوه بر این، این احتمال که ایران ممکن است با درخواست کمک فنی از کره‌شمالی یا حتی روسیه در زمان صرفه‌جویی کند، نباید نادیده گرفته شود. به ادعای موسسه واشنگتن تهران، خرمشهر را به عنوان یک تهدید مستقیم برای ناتو و اروپا- ظاهرا شامل سایت‌‌‌های دفاع موشکی عملیاتی Aegis Ashore در رومانی و لهستان، که عمدتا برای دفاع در برابر تهدید موشک‌‌‌های بالستیک ایران ساخته شده‌‌‌اند- در نظر گرفته است. دولت جورج دبلیو بوش در سال 2007 با پیش‌بینی چنین تهدیدهایی از سوی ایران، استقرار سامانه دفاع موشکی «میان راه» زمینی را در اروپا پیشنهاد کرد. روسیه و ایران با استقرار «سیستم دفاع موشکی روش تطبیق مرحله‌‌‌ای» که برای اولین بار در سپتامبر 2009 اعلام شد، در ماه مه 2016 عملیاتی شد و شامل ایستگاه رادار دوربرد پیشرو Kurecik TPY-2 در جنوب شرقی ترکیه و یک فرماندهی بود، مخالفت کردند. مرکز کنترل، مدیریت نبرد و ارتباطات (C2BMC) در پایگاه هوایی رامشتاین، آلمان، متمرکز بود.فاصله رامشتاین تا پایگاه اصلی موشک‌‌‌های بالستیک سپاه در نزدیکی تبریز 3300 کیلومتر است، در حالی که سایت رومانیایی در «دوسلو  (Deveselu)‌» در 1840 کیلومتری پایگاه تبریز قرار دارد.

سایت لهستانی در ردزیکوو که به زودی به طور کامل به بهره‌برداری می‌رسد در 2860 کیلومتری پایگاه تبریز قرار دارد. دفاع در این فواصل به نیروهای غربی این امکان را می‌دهد که موشک‌های بالستیک میان برد ایران (MRBM) مانند قدر، سجیل و خرمشهر را قبل از رسیدن به اهداف خود در شرق و جنوب اروپا رهگیری کنند. سیستم دفاع موشکی Aegis Ashore برای محافظت از متحدان اروپایی ناتو و نیروهای مستقر ایالات متحده در اروپا در برابر تهدیدهای موشکی بالستیک با شناسایی، ردیابی، درگیری و انهدام موشک‌های بالستیک قبل از ورود مجدد به جو طراحی شده است، و با هماهنگی با ناوشکن‌های تهاجمی Aegis، مانند آنچه در حال حاضر در منطقه مستقر شده کار می‌کند.

سرلشکر امیرعلی حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در مصاحبه اخیر خود اعلام کرد که محدودیت برد 2000 کیلومتری خودخواسته - بردی که برای رسیدن به اسرائیل از هر نقطه ایران کافی تلقی می‌شود - به احترام کشورهای اروپایی تعیین شده است، اما در صورت تغییر رفتار آنها می‌تواند حذف شود. ایران به سرمایه‌گذاری هنگفت در برنامه‌های موشکی خود ادامه می‌دهد و مطمئن است که می‌تواند از بازدارندگی خود محافظت کرده و توانایی‌های تهاجمی خود را تقویت کند. خرمشهر بادوام‌‌‌ترین گزینه ایران برای اسکان و تحویل کلاهک هسته‌‌‌ای در بردهای کوچک تا متوسط - بسته به وزن کلاهک - است (البته «اگر» و «زمانی» که تصمیم به استفاده از مواد شکافت‌‌‌پذیر موجود خود داشته باشد). مقامات دفاعی ایران و فرماندهان سپاه ادعا می‌کنند که این موشک از دقت بسیار بالایی برخوردار است.

با پیام رسون از رقبا سبقت بگیرید

«تراز دریاچه ارومیه در 13 خرداد 1402، کمترین تراز ثبت‌شده در این روز برای دریاچه ارومیه از سال 1343 تاکنون بوده است و حالا حجم آب از سال 94 هم کمتر شده است»؛ دو گزاره بالا که به خوبی شرایط به‌شدت بحرانی این‌روزهای بزرگ‌ترین دریاچه داخلی ایران و یکی از 25 دریاچه بزرگ دنیا را نشان می‌دهد، بخشی از نتایج پژوهشی تازه است که نسخه‌ای از آن هم در اختیار خبرنگار اعتماد قرار گرفته است. اگرچه این نتایج از آغاز یک بحران زیست‌محیطی و اجتماعی در ‌آینده نزدیک ایران و به خصوص منطقه شمال غرب کشور حکایت دارد اما از جهتی دیگر هم اهمیت آنها دوچندان است؛ این یافته‌های تازه با آنچه مسوولان مرتبط می‌گویند در تعارض آشکار است و شاید همین یافته‌ها هم دلیل اصلی انتشارنیافتن عمومی و شفاف آمار و اعداد مربوط به دریاچه باشد. پیش‌تر و در یک نشست خصوصی خبرنگاران با وزیر نیرو، خبرنگار اعتماد همین موضوع را از «علی‌اکبر محرابیان» به پرسش گذاشت اما پاسخ آن روز وزیر صحبت با مسوول دفترش و درخواست ترتیب‌دادن جلسه‌ای برای تشریح این موضوع بود؛ جلسه‌ای که با وجود تلاش مداوم خبرنگار اعتماد و ارسال چندین نامه تاکنون محقق نشده و همچنان هم آمار و اعداد مربوط به دریاچه شفاف منتشر نمی‌شود. کاهش تراز دریاچه و رسیدن آن به پایین‌ترین اندازه در 60 ساله گذشته براساس این پژوهش تازه درحالی است که همین دو هفته پیش و در 13 تیر امسال دبیر کارگروه ملی نجات دریاچه ارومیه که حالا استاندار آذربایجان غربی است، گفته بود که «بسیاری از تالاب‌هایی که سالیان سال خشک شده بود احیا شد و نشاط اجتماعی خوبی را شاهد هستیم.» ادعای تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمام مرتبط با احیای دریاچه و همچنین بهبود شرایط آن از سوی مسوولان کنونی اگرچه با نتایج این پژوهش تازه هم‌خوانی ندارد، گویا از سوی مسوولان مرتبط هم با شک و شبهه همراه است، چراکه خود این مسوولان حاضر به انتشار مداوم آمار و اعداد به شیوه پیشین نیستند و این موضوع حتی صدای اعتراض پژوهشگران را هم بالا برده است. اطلاعات تازه اما دقیقا چه می‌گوید و اگر یافته‌های آن دقیق باشد، چرا این‌همه هزینه و بودجه نتوانسته راه به جایی ببرد؟ در سمت دیگر اما یک پرسش مهم به آینده این منطقه برمی‌گردد؛ اگر خشک‌شدن دریاچه حتمی است، چگونه می‌توان آثار سوء این بحران را ساماندهی کرد و فشارهای زیست‌محیطی، اقتصادی و اجتماعی ناشی از آن را به کمترین حالت رساند؟

پژوهش تازه دقیقا چه می‌گوید؟

پیش از اشاره به نتایج و بررسی آنها، خوب است نخست نگاهی به روش این پژوهش داشته باشیم؛ آن‌طور که نویسندگان و پژوهشگران در نخستین گزارش مترتب با این پژوهش نوشتند، این پژوهش با هدف ارایه داده‌های قابل اتکا نسبت به روند تغییرات دریاچه ارومیه طی سال‌های اخیر و پیش‌بینی وضعیت دریاچه ارومیه در پایان سال آبی جاری (شهریور 1402) از سوی طرح تحقیقاتی دریاچه ارومیه و همکاری مرکز سنجش از دور دانشگاه صنعتی شریف تهیه شده است. بخشی از این بررسی به این صورت بوده که با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای Landsat و توسعه کد GEE، مساحت دریاچه ارومیه در تاریخ 13 خردادماه سال‌های 1392 تا 1402 جمع‌آوری شده است. پژوهشگران این کار، برای کالیبراسیون کد توسعه داده شده در GEE نزدیک‌ترین داده‎ها از نظر تاریخی به تاریخ مدنظر را برای تعیین مساحت دریاچه از پژوهش‌های قبل استخراج کردند و با نتایج به دست آمده از مطالعه خود برای همان تاریخ مقایسه کردند. با استفاده از روش خطایابی به روش RMSE نتایج این بررسی قابل قبول و قابل توسعه برای سه سال گذشته بوده است. چندجمله بالا را می‌توان به این صورت ساده‌سازی و خلاصه‌سازی کرد که پژوهشگران این پژوهش، نخست با استفاده از اطلاعات موجود به یک روش محاسبه رسیدند و در مرحله بعد برای سنجش صحت این روش، اطلاعات در دسترس چندسال گذشته را با روش تازه خود به دست آوردند که خطای آن نسبت به اطلاعات واقعی قابل‌ چشم‌پوشی بود؛ این البته یکی از مراحل هر بررسی علمی است که به نام «ولیدیشن» یا همان صحت‌سنجی خوانده می‌شد. فارغ از این جزییات که تنها برای اطمینان از صحت بررسی و موردتاییدبودن نتایج به آنها اشاره شد، سراغ نتایج برویم.

وقتی همه خوابیم؛ رسیدن تراز دریاچه به پایین‌ترین عدد 60سال گذشته

یکی از مهم‌ترین نتایج این پژوهش هم اطلاعاتی درباره تراز دریاچه است که می‌گوید این عدد به پایین‌ترین مقدار آن در 60 سال گذشته رسیده است. پژوهشگران این بررسی البته در گزارش خود نوشتند که با توجه به انتشارنیافتن داده‎‌های زمینی ثبت تراز دریاچه ارومیه در یک سال اخیر، با بهره‌گیری از ترازهای برداشت‌شده زمینی در سنوات قبل و داشتن مساحت معادل آنها و یافتن مساحت دریاچه ارومیه در تاریخ مدنظر در بازه سال‌های 1392 تا 1401 که با استفاده از سنجش از دور گردآوری شدند، ترسیم نمودار تراز دریاچه ممکن شد. آنها همچنین در گزارش خود نوشتند که همبستگی قابل قبول نتایج با داده‌های زمینی تا سال 1401 نمایانگر صحت الگوریتم پیاده‌سازی شده و قابلیت اعتماد به تراز محاسبه شده برای سیزدهم خرداد 1402 است. اما با لحاظ کردن چنین جزییاتی، نتیجه دقیقا چه می‌گوید؟ یکی از نتایج مهم می‌گوید که «تراز دریاچه ارومیه در 13 خرداد 1402 کمترین تراز ثبت‌شده در این روز برای دریاچه ارومیه از سال 1343 تاکنون بوده است.» به عبارت ساده‌تر، نخست نکته‌ای گزارش از رسید تراز این دریاچه به پایین‌ترین عدد در 60 سال گذشته حکایت دارد؛ حتی پایین‌تر از روزهایی که عملا اعلام شده‌بود این دریاچه درحال مرگ است و هنوز ستاد احیا و نجات دریاچه هم شکل نگرفته بود.

تغییرات حجم دریاچه؛ حجم آب از سال 94 هم کمتر شده است

بخش مهم دیگر نتایج این پژوهش که حاصل همکاری«طرح تحقیقاتی دریاچه ارومیه با همکاری مرکز سنجش از دور دانشگاه صنعتی شریف» است به موضوع حجم دریاچه می‌پردازد که دراین مولفه هم نتایج از یک بحران بزرگ حکایت دارد. گراف مرتبط با این بخش می‌گوید که حجم دریاچه ارومیه به پایین‌ترین مقدار خود در یک دهه گذشته رسیده و حتی از سال 94 هم کمتر است. گزارش می‌گوید «تا پیش از سال جاری کمترین میزان حجم ثبت شده آب برای خردادماه در دریاچه ارومیه مربوط به سال 1394 بوده است. ولیکن با توجه به‌شدت افت تراز دریاچه ارومیه در دوسال اخیر، حجم کنونی آب داخل دریاچه ارومیه کمتر از میزان آن در تاریخ مشابه سال 1394 شده است.»

پیش‌بینی مرگ دریاچه در شهریور 1402

بخش نگران‌کننده این گزارش اما هشدار درباره فرارسیدن ابربحرانی است که پیش‌تر کارشناسان فراوانی در شیپور هشدار آن دمیده بودند؛ خشک‌شدن دریاچه‌ای که ده‌ها کیلومتر اطراف آن باید خالی از سکنه شود و نمک آن به چشم هر جنبنده‌ای در شمال غرب ایران خواهد رفت. گزارش می‌گوید «ویژگی طبیعی تمامی تالاب‌ها و دریاچه‌ها تغییرات درون‌سالی پیکره آبی آنهاست. دریاچه ارومیه نیز از این قاعده مستثنی نبوده و همه‌ساله تراز این دریاچه بین روزهای مختلف سال متغیر بوده است.» با این توضیح اما نتایج این بررسی نکات مهمی دربردارد و می‌گوید:

«1- بنا بر روند افت تراز دریاچه ارومیه در فصل تابستان، تراز آب دریاچه ارومیه در پایان شهریور سال آبی جاری به عدد بین 1269.80 تا 1269.90 متر از سطح دریاهای آزاد خواهد رسید.
2- پیش‌بینی انجام شده برای محدوده قرارگیری تراز دریاچه ارومیه در پایان شهریور 1402، بیانگر ثبت کمترین میزان تراز این دریاچه در 60 سال گذشته خواهد بود.»

کلانتری: اعداد و ارقام می‌گوید دریاچه شهریور امسال خشک می‌شود

«عیسی کلانتری» رییس پیشین سازمان محیط‌زیست ایران که از سال 1392 تا اواخر تیر پارسال مدیر اجرایی ستاد احیای دریاچه ارومیه بود و یکی از آگاه‌ترین کارشناسان نسبت به اعداد و ارقام مرتبط به این دریاچه است، هم در گفت‌وگو با «اعتماد» از نزدیک‌ بودن مرگ این دریاچه به «اعتماد» می‌گوید. او معتقد است که آثار سوء ناشی از این بحران زیست‌محیطی چنان هولناک خواهد بود که زندگی در کلان‌شهری مانند تبریز عملا ناممکن خواهد بود و می‌گوید با همه این بحران‌های پیش‌رو، دولت کنونی توان علمی درک این بحران و آثار وحشتناک ناشی از آن را ندارد. کلانتری در این باره به «اعتماد» می‌گوید: «در دو سال گذشته یعنی ر‌وزهایی که دولت جدید سر کار آمده است، ارتفاع دریاچه 97 سانتی‌متر پایین آمده است. دو سال پیش دریاچه ارومیه 3/93 میلیارد مترمکعب آب داشت اما الان حجم آب آن به 700 میلیون مترمکعب رسیده است. علاوه‌براین سطح آب دریاچه دو سال پیش در همین موقع 3100 کیلومتر مربع بوده و الان به920 کیلومترمربع رسیده است؛ یعنی با این حساب تا پایان تابستان در دریاچه آبی نخواهد بود و دریاچه احتمالا تبدیل به باتلاق خواهد شد.»

این اعداد و ارقام و تغییرات آنها برای هر فرد غیرکارشناس هم نشان از آغاز یک بحران دارد اما چرا دولت کنونی چندان توجهی به آنها ندارد و نه تنها به سادگی از کنار چنین ارقام هشداردهنده‌ای می‌گذرد که حتی از «شرایط مطلوب» دریاچه هم سخن می‌گوید؟ رییس پیشین سازمان محیط‌زیست ایران در پاسخ به این پرسش «اعتماد» هم می‌گوید: «من نمی‌دانم این دولت چه کاری انجام می‌دهد و با وجود اینکه چندین ماه است آب رودخانه زاب وارد دریاچه شده، شرایط کلی دریاچه تا این‌اندازه بحرانی شده است؟ حقیقتا نمی‌دانیم اینها مشغول چه هستند؟ اما می‌دانیم که نه حقابه‌ها را دادند و نه به دنبال کاهش کشاورزی هستند و عملا هیچ کاری نکردند و سطح زیر‌کشت آبی که قرار بود منع شود در آذربایجان غربی حتی توسعه هم پیدا کرده است. به نظر می‌آید دولت تسلیم نمایندگان شده است.

هیچ چیزی پیگیری نمی‌شود و همه‌چیز رها شده است. بی‌شک یک فاجعه زیست‌محیطی در راه است که به هیچ‌شکلی قابل جبران نیست و ملت آذربایجان باید حتما رییس‌جمهوری را بازخواست کنند و این قابل چشم‌پوشی نیست. همه‌‌شان (مسوولان دولت درباره دریاچه) هم دروغ می‌گویند. مثلا در فروردین امسال ارتفاع دریاچه را با شهریور پارسال مقایسه کردند و مدعی شدند که وضعیت دریاچه بهتر شده درحالی که همه می‌دانیم دریاچه همیشه 15 فروردین بیشترین آب را دارد و در شهریور به کمترین مقدار آب می‌رسد. یعنی اینها آمدند بیشترین مقدار آب دریاچه در دوره خودشان را به کمترین حالت دریاچه در دولت قبل مقایسه کردند!» یک بحث مهم دیگر اما به وضعیت آمار و اطلاعات مرتبط با دریاچه برمی‌گردد که در دولت جدید به صورت مداوم و شفاف منتشر نمی‌شود و همین موضوع باعث اعتراض فعالان محیط‌زیست و پژوهشگران مرتبط با حوزه دریاچه هم شده است؛ کلانتری درباره این موضوع هم می‌گوید: «بله، هیچ اطلاعاتی منتشر نمی‌کنند و وزارت نیرو هم هیچ اطلاعی نمی‌دهد. سازمان محیط‌زیست هم که باید مدعی دریاچه باشد، مرده و هیچ کاری نمی‌کند. نمی‌دانم در کشور چه می‌گذرد؟»

با این اوصاف و در چنین شرایطی به‌نظر می‌آید مرگ دریاچه چندان هم دور از انتظار نیست؛ اگر این اتفاق رخ دهد چه شرایطی در انتظار شمال‌غرب ایران و مردم منطقه خواهد بود؟ کلانتری در این باره هم می‌گوید: «اگر دریاچه خشک شود اولین قربانیان مردم تبریز و حاشیه شرقی دریاچه هستند. کشاورزی از بین خواهد رفت، به اختلاف درجه حرارت تابستان و زمستان 7 درجه اضافه می‌شود که ژنتیک انسان، حیوان، گیاه و میکروب را دچار تغییر و جهش می‌کند. این جهش یعنی سرطان و ده‌ها بیماری و مساله دیگر. به عنوان مثال در سال‌های 1393 تا 1394 که اوج خشک شدن دریاچه بود سرطان پوست در حیوانات شمال‌غرب دریاچه ارومیه 20 برابر شده بود و حالا فکر کنید در صورت خشکی کامل دریاچه چه رخ خواهد داد؟ شهر تبریز در 6-5 سال آینده با آن غبار نمکی امکان زندگی نخواهد داشت.» اما مگر می‌شود مسوولان کنونی نسبت به بحرانی مانند خالی از سکنه ‌شدن کلان‌شهری مانند تبریز بی‌تفاوت باشند؛ واقعا مسوولان کنونی چه فکری می‌کنند و چرا این مساله را جدی نمی‌گیرند؟ کلانتری در این باره هم می‌گوید: «به نظر من دولت نمی‌فهمد که خشک‌شدن دریاچه یعنی چه و توان علمی درک مطلب را ندارند. به مردم هم اطلاعات غلط می‌دهند.»

حتی حساسیت مردم نسبت به خشکی دریاچه را از بین بردند

اگرچه آمار و اطلاعات و همچنین نتایج یک پژوهش علمی و قابل‌اعتنا از احتمال یک بحران بزرگ حکایت دارد و به‌نظر می‌آید حالا خشکی دریاچه هم چندان دور از ذهن نیست اما یک فعال حوزه اجتماعی ساکن در منطقه از بحرانی دیگر سخن می‌گوید و آن از بین رفتن حساسیت مردم نسبت به دریاچه در یک‌دهه گذشته است. «محمدحسین حسن‌زاده» فعال محیط‌زیست و رییس کمیته مردم‌نهاد ستاد احیای دریاچه ارومیه در این باره به «اعتماد» می‌گوید: «واقعیت این است که دریاچه اصلا شرایط خوبی ندارد و آنچه بر عمق فاجعه دریاچه می‌افزاید اینکه قبلا یک حساسیت مردمی بود که در بین مسوولان هم وجود داشت اما رفته‌رفته این موضوع عادی شده و هیچ خروجی هم ندارد. الان شرایط دریاچه از قبل هم بدتر شده و در مشکلات بزرگ‌تر جامعه کم‌پیدا و گم شده است.» او در توضیح این تغییر در حساسیت مردم، هم می‌گوید: «بحث دریاچه و ستاد احیا هر مشکلی که داشت یک نتیجه داشت و آن‌هم اعلام عمومی تراز دریاچه است اما الان و بعد از اینکه ستاد از حالت قبلی خارج شده و دیدگاه متفاوتی ایجاد شده دیگر اعداد و ارقام شفاف به مردم اعلام نمی‌شود یا به‌موقع اعلام نمی‌شود. نکته دیگر اینکه هنوز برخی دستگاه‌ها و عمدتا حقوقی نگاه‌شان این است که این بحران را پاک‌سازی کنند و حتی کوچک‌شدن را به عنوان یک اصل برای خود پذیرفته و دنبال شعارهای خودشان هستند.»

بخش مهم سخنان این فعال اجتماعی، تاکید بر کاهش حساسیت عمومی نسبت به این بحران پیش‌رو است؛ او می‌گوید که راهکار این بحران در همکاری مردمی بود اما روند فعالیت مسوولان به‌گونه‌ای بوده که حالا نه تنها شاهد همکاری نیستیم که حتی در برخی موارد میزان کشاورزی و حتی حفر چاه هم افزایش یافته است.

به‌نظر می‌آید در یک سمت آمار و اطلاعات از مرگ زودرس یک دریاچه تاریخی حکایت دارد و در سمت دیگر هم دماسنج‌های مرتبط با مسائل‌ اجتماعی از کاهش حساسیت مردمی می‌گویند و همه اینها یعنی اینکه اگر نخواهیم بگوییم بحران بزرگ فرارسیده، دست‌کم باید پذیرفت که سیاهی در راه شمال غرب ایران است.

پنل پیامکی پیام رسون ویژه دفاتر بیمه